WOZNİACKİ MAKUS TALİHİNİ AVUSTRALYA’DA YENDİ! | Bedri Baykam

Caroline Wozniacki, 43 kere o dev dört turnuaya katıldıktan sonra, rakibi Simona Halep son backhand’i fileye taktığı anda, nihayet ilk büyük “Slam” şampiyonluğuna uzandı.

Danimarkalı tenisçi o anda gerek iki haftadır, gerek yirmi yıldır yaşadığı tüm gerginlikleri unutarak kendini sırt üstü yere bıraktı. Gözyaşları boşaldı. Ne hissettiğini çok iyi anlıyordum. Maç boyunca Wozniacki’nin kazanmasını isteyerek seyrettiğimi size itiraf etmem lazım. Ne hocası, ne menajeri, ne akrabasıyım ama onu bu finalde büyük bir enerjiyle destekleyenlerden biriydim. Niyesini birazdan daha iyi anlayacaksınız…

DÜNYA 74. NUMARASINDAN TEKRAR ZİRVEYE

Konu bu genç hanımefendinin sarışın, yeşil gözlü ve sempatik olması değil. Evet olabilir. Ama konumuz, yedi yaşından beri canını dişine takarak bu sporu yapan, aynı zamanda babasının koçluğu ile beraber, onunla dünyanın her yerine yirmi yıldır seyahat eden, 2010-2012 arasında, tam 67 hafta dünya 1 numarası olarak zirvede kalan ve bugüne kadar yalnız iki kere Amerika Açık finali oynayıp kaybeden bu şirin kızın, nihayet üzerindeki uğursuzluğu atıp ilk defa bir Slam Turnuası kazanmasının arkasındaki anekdotlar, detaylar... Ben, Wozniacki’nin Dünya “1” numara olduğu, ama hiçbir Slam Turnuası kazanamadığı o yıllarda, diğer ünlü kadın raketlerin o konu açıldığında, burun kıvırarak “Slam kazanamayan birinin nasıl bir numara olabileceğini anlamadıkları” şeklindeki sayısız ukala yorumlarını çok iyi hatırlıyorum. Dünyanın dört bir yanından aldığı puan ve zaferlerle dile kolay 67 hafta o zirvede kalan bir insana bunlar söylenemezdi. Sanki erkeklerde ATP veya kadınlarda WTA’de puan/sıralama sisteminin nasıl işlediğine karar veren Wozniacki miydi? 2016’da Dünya 74 numaraya kadar sıralamada gerileyen Wozniacki hakkında artık konuşulan konu, “tenisi ne zaman bırakacağı” haline gelmişti...

İşte artık bugünden itibaren Danimarkalı raket, hak etmediği bu anlamsız sataşmaları çöpe gönderdi. Hem de en büyük raketlerin oynadığı Melbourne’ da! Yalnız şampiyonluğu kazanmakla kalmadı, Caroline tekrar “Dünya 1 Numarası” olmayı da başardı...

2.TURDA GİYOTİNİN UCUNDAN DÖNÜŞ!

Melbourne’da nihayet kazandığı o kupaya sarılıp bırakmayan Wozniacki, aynı turnuanın 2. turunda, Hırvat rakibi Jana Fett’i 3/6, 6/2, 7/5 yenerken iki maç topu kurtarmayı başarmış, yani üzerine inmekte olan giyotinin keskin darbesinden kafayı son anda çekerek sıyrılmıştı. Dünya 103.sü olan rakibi, setler 1-1 iken, 5-1 ileri geçtiğinde 40-15’de iki maç topu kullandı ancak maçı kapayamadı. İnatçılığı ve “zafer susuzluğu” ile kıvranışı ile her topa asılan Wozniacki, o seti oradan 7-5 alarak mucizevi şekilde 3. tura çıktı! Bu inanılmaz bir başarıydı. Ancak, o gün kimse bu serüvenin finaldeki zafere kadar uzanacağını öngöremezdi. Aynen rakibi Lauren Davis’e karşı üç, Angela Kerter’e karşı da iki maç topu kurtaran rakibi Simona Halep gibi...

FİNALİN AKIŞINDAN NOTLAR

Her iki tenisçi için bu nedenlerle büyük anlam ifade eden dev finale Wozniacki, beklenilenin aksine çok hızlı girdi ve 4-1 öne geçti. Sağlam bir geri oyunla maçı kontrol altına alan Danimarkalı tenisçi, genel tenis profesyonelleri ve eleştirmenlerince favori görülen rakibine karşı “agresif bir müdafaa oyunu” ile sonuca giden bir strateji izledi. 5/2 geri düşen Halep, o andan itibaren maçta teslim bayrağı çekmek istemiyorsa, sert vuruşlarını devreye sokup puanları kendisi kazanmaya mecbur olduğunu nihayet algıladı. Usta düz vuruşlar ve direkt puan yazan servislerle 5/5’i buldu. O noktada Wozniacki bir sonraki oyunun ilk puanını 19 vuruşluk bir maraton ralliden sonra kazandı.

Tie-break’te maça tüm konsantrasyonunu koyan Wozniacki, başarılı servisler, voleler ve özellikle 5/2 ileri geçtiğinde, o muhteşem ralideki başarısıyla elde ettiği 4 set topunun ilkini hemen kazanmayı bildi.

İkinci set, taraflar 3/3’e kadar servislerini kaybetmeden gelmeyi başardılar. Durum 3-2 iken tıbbi yardım talep eden Halep, o andan sonra ilginç bir şekilde toparlandı. Ancak sahada onun bacak adaleleriyle değil tansiyonu ve kalp ritmiyle ilgilendiler. Halep 4/3 ilerideyken rakibinin servisini kırmayı başardı ve ardından kendi servisini kaybetmenin iki kez eşiğine gelmesine rağmen bu puanları kurtarıp seti 6/3 kapadı ve maça eşitlik geldi.

Wozniacki, 3. setin başında bir üst vitese çıkarak rakibinin servisini kırıp durumu 2-0 yaptı ve hatta 3/0’ı bulma puanını kaçırdıktan sonra Halep’in forehand’i ve Wozniacki’nin bir çift hatası oyunu Romen tenisçiye verdi.

Buna karşın Wozniacki hemen ardından Halep’in, ondan sonra da Halep Wozniacki’nin servisini kurtardı. 2. setin tam tersine, artık her tenisçinin rakibinin servisini alabildiği daha gergin bir atmosfere girmiştik. Halep, Wozniacki’nin servisini bir daha kırıp 4/3 öne geçtiğinde Wozniacki tıbbı mola aldı. Servis Halep’teydi. O anda dünyada bu maçta Wozniacki adına iddiaya girecek insan sayısı %15’i geçmezdi. Ama tıbbi molanın ardından son üç oyunda bambaşka bir Danimarkalı izleyecektik. Önce harika bir müdafaa direnci sergileyen Wozniacki, ardından sert bir drive-volley’le maça tekrar 4/4 de eşitlik getirdi.

Ardından kendi servisini bir çift hatasına rağmen uzatmadan kazanan sarışın oyuncu, son viraja 5/4 önde girdi.

Son oyunda 30/15 öndeyken çift hata yapan Halep’e karşı, ardından oynanan uzun ralliyi voleyle bitiren Wozniacki ilk maç topunu elde etti. Nefeslerin tutulduğu o puanda Halep işi uzatamadan backhand’ini fileye taktı ve yeni şampiyonun adı o anda belli oldu!

Wozniacki için kazandığı 4 milyon dolardan çok daha değerlisi, üzerindeki “slam laneti”nden kurtulmasıydı. Her iki tenisçinin birbirlerine ettikleri “centilmence” laflar ve karşılıklı jestler, töreni çok daha güzel ve anlamlı hale getirdi. Mutluluğu her zerresinden belli olan Wozniacki, bugün o yakınlığı hissedip içinde yaşayan kaç kişiyi daha dünyanın değişik yerlerinde ağlattı merak ettim.

“Başardan daha büyük başarı yoktur” derdi rahmetli babam. “Herkesi susturur, herkesi alkışlatır”. Dedikoducu diğer dünya yıldızlarını bile! Bravo Caroline!

CHP KURULTAY’I İDEOLOJİK KARGAŞAYI ÖNLEYEBİLECEK Mİ? | Bedri Baykam | 25.01.2018

25 YIL ÖNCE, BİR DEV KALEME KIYDILAR

Sevgili dost, güzel insan, Türkiye sevdalısı Uğur Mumcu’nun 25. ölüm yıldönümünü dün andık. Haberi uğursuz bir Pazar günü, spor yaptıktan sonra alıp yıkılmıştım. Aksoy, Emeç, Üçok, Turan Dursun cinayetlerinden sonra gelen yeni, dev bir darbeydi. Korkunç yağmurlu bir kış günüydü. Cenazede milyon kişi vardı. Havanın kurşun gibi ağırlığı bin yıl geçse unutulmaz. Kortejde Atatürkçü gençlerle yürümeyi tercih etmiştim. O yıllarda Atatürkçü gençlerin çıkardığı Devinim isimli dergiye destek veriyordum. Kimsenin, anlattığımız hiçbir tehlikeyi göremediği yıllardı. Cinayetten kısa bir süre önce Mumcu ile her zamanki gibi telefonda dertleşirken, “163. Maddenin kaldırılmasının getireceği mahsurlar konusunda sizler haklı çıktınız. Türkiye’ye bol geldi, dinci terör fırladı” demişti bana.. O kritik yıllarda rahmetli Muammer Aksoy, Yekta Güngör Özden, Oktay Ekşi, Necla Arat, Türkan Saylan ve ben, Türk Ceza Kanunu’ndan dinci şeriatçı propagandaya sert cezalar getiren 163. maddenin kaldırılmasına karşı büyük kampanyalar yapmış ve ne SHP’yi ne de birçok kendi aydınımızı ikna edebilmiştik. Mumcu aynı itirafı Y.G. Özden’e de yapmıştı o son döneminde... O son konuşmadan 1,5 ay sonra gelen Mumcu cinayeti bizi alt üst etmişti. Mumcu yaşasaydı ve mesleğini icra etmeye devam etseydi, bilin ki Türkiye’de birçok şey farklı olurdu. Ne demek istediğimi onu ve yaptığı araştırmacı gazeteciliği bilenler anlar... Türkiye’de hiçbir şer güç bu kadar rahat at koşturamazdı.

AFRİN ŞEHİTLERİMİZ YÜREK YAKIYOR

Afrin “Zeytin Dalıı Harekatı” beş gündür sürüyor. Maalesef yine gencecik Mehmetçikler şehit düşüyor. Ateş düştüğü yeri yakar, o evlerde neler yaşandığını düşünemiyorum bile. Uzman Çavuş Musa Özalkan’ın bıraktığı vasiyeti dinledim radyoda. Gözlerim yaşardı. Mehmetçiklerin bu özverili mücadeleleri vatan için, bizlerin rahat uyuyabilmesi için... Öte yandan dünyada her savaş istisnasız kötüdür. Tarihin en başından beri, bu istisnasız böyledir. Dikkat edin, kötüdür diyorum, haksızdır demiyorum. Maalesef dünyada haklı savaşlar vardır. Toplumların mecbur olduğu. Diktatörlerin ve faşizmin, emperyalizmin mecbur ettiği savaşlar vardır. Dünya Hitlerler, Pinochetler, Mussoliniler görmüştür. Bushlar görmüştür. Ama sonuçta her savaş arkasında yıkımlar, ölüler ve gözyaşı bırakır.

Türkiye’nin Afrin operasyonunda iktidar ve ana muhalefet olarak tek vücut olması, askerimizin moral anlamda şansıdır. Temenni edebileceğimiz tek şey, Türkiye’nin hedeflerine hızla ulaşıp, diplomatik masalarda da istediklerini alıp, bu operasyonu mümkün olan en kısa zamanda tamamlaması, sevgili askerlerimizin sağ salim yurda dönmesidir. 

CHP’NİN İLLEGAL OLARAK DEĞİŞTİRİLEN TÜZÜĞÜ VE BAŞKANLIK YARIŞI

Ümit Kocasakal ve Muharrem İnce’nin adaylık süreçleri, Afrin operasyonunun gölgesinde yaşanmaktadır. Normalde CHP Kurultayları, demokrasi açısından ülkemizin görebileceği en üst buluşmalardır. “Normalde” diyorum, ve bunu söylerken arada çok adaylı kurultaylarda yaşanan itiş kakış ve kavgalardan, ağız dalaşlarından söz etmiyorum. 2003 yılındaki kurultayda genel başkan seçimine birkaç saat kala illegal bir şekilde oldu bittiye getirilip değiştirilen tüzükten ve aynı kurultayda saptanan ve o anda uygulanmaya kalkışılan yeni seçim şartlarından söz ediyorum. Devlet katında Asliye Hukuk Mahkemesi’nde onanmadan o gün seçimden bir kaç saat evvel yürürlüğe konulan o illegal tüzük değişiklikleriyle, CHP Genel Başkan seçimi o andan itibaren şaibeli hale geldi. Bunun dışında tüzüğe göre “gizli oy açık tasnif” ile seçilmesi gereken genel başkan makamı, orada yapılan değişiklikle “açık oy, açık tasnif” ile seçilir oldu. Eskiden delegeler birden fazla adaya imza verip, adayların konuşmalarını dinleyip ona göre seçerken, artık yalnız tek adaya açık imza ile destek verebilir hale geldiler. Böylece, aday teklif imzası ile oy arasında fark neredeyse kalmadı ve liderin hangi delegelerin imzası-desteği-oyu ile kazandığı, “açık” hale geldi. Yani “gizli oy” prensibiyle çelişerek... CHP benim de yarıştığım, daha doğrusu ihtiyacımın iki misli imza almama rağmen yarıştırılmadığım o 2003 kurultayından beri, demokrat başkan seçimleri yapan tek parti olma vasfını böylece kaybetti.

Bunları neden mi hatırlatıyorum yine? Büyük ihtimalle Ümit Kocasakal, 130 imzayı bulamayacak ve yarışamayacak. Halbuki CHP kurultayında delegelerin iradesi her ne olursa olsun, onun önemli çıkışlarını dinlemeye ihtiyaçları vardı. Çünkü Kocasakal, partiye bir anlamda terapi niyetine iyi gelecek şekilde, son derece önemli DNA ayarlarını hatırlatıyor. Aynı şekilde Muharrem İnce’yi dinleme ihtiyacı da var Kurultay’ın... İkisi de kitlelerin dinlemeyi sevdiği değerli insanlar. Kocasakal Kurultay dışı kitleleri, İnce parti içini daha çok ilgilendiriyor.

Görünen şu ki, Büyük Kurultay İnce’yi dinleyecek, Kocasakal’ı dinleyemeyecek. Kocasakal önemli bir hata yaptı CHP delegelerine göre. Adalet Yürüyüşü’ne katılmadı. Kocasakal eminim bu kararı için de kendisi açısından tatmin edici yanıtlar buluyordur, “niye”lerini açıklamak için. CHPlilerin tam anlayamadığı gerekçeleri temellendiren düşünceleri ne olursa olsun, delegelerin ve üyelerin %90’ını tatmin edemediğini ömür üstünden CHP tecrübemle söyleyebilirim. Kocasakal, Atatürkçü Düşünce Dernekleri bünyesinde bulabileceği karşılığın, CHP’de farklı bir algı yaratabileceğini galiba tam anlamadı. “Ben neysem oyum, anlasalardı beni” demek, başta Kocasakal, kimseye bir fayda sağlamaz. 

Muharrem İnce’nin durumu ise farklı. İnce daha önce iki kere başkanlık işine soyundu. Bir kere Kılıçdaroğlu’nu bayağ terletti. Diğerinde ise adaylıktan çekilerek ciddi eleştiriler aldı. Onun yüzünden diğer adayların önünün kesildiği gündeme getirildi. Kocasakal’ın aksine, İnce’nin CHP örgütünde ciddi bir karşılığı var ve demin söz ettiğim hatayı yapmadı. Tekrar ediyorum Kocasakal için kendisi o görüşlerinde çok haklı olabilir. Ama hiç fark etmez. Burada konumuz, örgütün ne düşündüğü. Şayet CHP kalesinde bir başarı arayan varsa, o kalenin içinde yer alan her insanın görüşlerini ve genel düşünce yapısını ciddiye almaya mecbur.

KURULTAY’IN ÖNEMİ ARTTI

Kesinlikle durum böyle. Çünkü yeni İstanbul İl Başkanı Kaftancıoğlu’nun yarattığı “türbülans”, CHP kalesinin içinde yer aldığını söylediğimiz insanların tahmin edebileceğinden çok daha büyük. İşte o noktada da, Kocasakal’a tüm değerli fikirlerine karşın, CHP olgusunu iyi kavrayamamak konusunda getirdiğimiz eleştirileri, benzer şekilde CHP örgütünün bir kısmına da uygulayabiliriz. Onlar da parti içinde sorun görmedikleri Kaftancıoğlu ve söylemi gibi bir paketin, dış dünyada, hatta kendi seçmen arkabahçelerinde neye mal olabileceğini hiç anlamıyorlar.

Yani bu sefer, Parti “kalesi” dışarının algı ve eleştirilerini öngöremiyor, ciddiye almıyor, “bu işleri büyütmeye gerek yok” diyor.

İşte bu körler-sağırlar dünyasında, CHP’ye kızgın olan kendi seçmeni açısından, bu kurultay sanıldığından daha önemli. Kitleler, kurultayın CHP’nin ideolojisini düzeltmesini bekliyor resmen! İşte böyle çelişkiler var: Halk/CHP ideolojisi/aday profilleri/CHP delegeleri arasında! Birinin istediği, diğerine kusurlu geliyor, birinin gördüğü koca mahsuru, diğeri algılamıyor veya tam tersi oluyor...

CHP İDEOLOJİSİYLE ARTIK OYNAMAYIN!

CHP, aslında ne çektiyse, ideolojisinin yıllardır sağa sola çekiştirilmesinden çekti. CHP ne çektiyse, içine çekilmeye çalışıldığı siyasi eksantrikliklerden çekti. Bu konu aslında üzerinde kitap yazacak kadar uzun. Bu nedenle özetleyerek geçeceğim.

CHP’nin belli bir çizgisi var, asırlık bir kökü olan. Anadolu ve Rumeli müdafaa-i hukuk cemiyetleri, Atatürk devrimleri, 1923 Cumhuriyet’i, Temel Hedefler Beyannamesi, 1960 anayasası, Ortanın Solu kim ne derse desin bunlarla uydurulmuş teorik farklar dışında hiçbir çelişki taşımayan sosyal demokrasi değerleri. Bunların bizi içine taşıdığı rejim de, çok partili bir parlamenter rejim ve laik bir hukuk devleti çerçevesinde demokratik bir yapı... 

1992’den beri, yani CHP yeniden açıldığından beri, bu şımarık ideolojik kuşatmalar değişik şekillerde sürüyor. Sürekli olarak “Kemalizm’i aşmak” adına (!) her türlü ikinci cumhuriyetçi düşünceler bazen ılımlı İslamla çalkalanarak devreye sokuluyor.

Yeri gelmişken bazı gençlere sormak istiyorum: bugün durmadan CHP’nin daha solda olması lazım derken neyi tarif ediyorsunuz? SSCB üzerinden yaşanan sosyalizm deneyimini mi? Bir dönem moda olan liberal solculuğu mu? Solculuk derken, özgürlük-barış- demokrasi-insan hakları-adil paylaşım-hukuk devleti dışında aradığınız hangi değer var?

Bugün CHP içine “Kürtçülük” sokmaya çalışanlar bilmelidir ki bu kimseye bir şey kazandırmaz çünkü bu partinin çizgisi, bu kavramın ırkçı ayrımcılığıyla doku uyuşmazlığı yaratır. Ayrıca bu gerçeği görmek ve Kürt kökenli vatandaşlarımızın sorunlarına çözüm arayışları ve sevgiyle yaklaşmak, apayrı konulardır.

Ayrıca Mehmet Bekaroğlu, Ekmeleddin İhsanoğlu, Muhammet Çakmak gibi isimlerin getirdiği bir İslamizasyon, türban oyları üzerinden CHP’ye bir patlama yaptırmaz. Zaten yaptırmadı! Bunu biliyorsunuz, yaşadık, hatta bedellerini de ödedik...

10 Aralık hareketi veya TESEV, neye göre Kemalistlerden “daha sol”, bir bilen var mı? Bu laf salatalarının hiç bir karşılığı yok. Sırf imaj köpüğü...

KURULTAY PARTİYİ KENDİNE GETİRMEYE MECBUR!

CHP, bugüne kadar ne çektiyse sürekli olarak kendisini ikinci cumhuriyetçilerin arka bahçesi yapmaya çalışan ve bugün tedavülden kalkmış olan yetmez ama evetçi yazarlardan çekti.

Benden söylemesi! 2019 ve kritik üç seçimin eşiğinde, 12’ye 5 kala, ideolojik olarak eksantrik yollara sapmak, partiye hayır getirmeyeceği gibi oyları da %25’in altına indirir.

CHP Kurultayı, ülkeyi gerçekten “en kritik” seçimlere taşıyacak bu yeni dönem öncesinde, aklını başına toplayarak, makus talihimizi değiştirecek hamleyi kadrosunda yapmalı, halka umut aşılayacak bir değişime giderek son günlerin ağır talihsiz gaflarını temizlemeyi denemeli... 

CHP İSTANBUL KONGRESİ KİMLERE YARADI? | BEDRİ BAYKAM | 15.01.2018

Bu yazıyı ciddi bir sıkıntıyla kaleme alıyorum. CHP İstanbul İl Başkanlığı’nı Canan Kaftancıoğlu’nun kazanmasının bana göre neden beklenen ivmeyi yaratamama riskleri taşıdığını, size gerçekçilik ve üzüntüyle aktaracağım.
Önce şunu netleştireyim: Konunun Kaftancıoğlu ile hiçbir kişisel ilişkisi yok. Kendisi siyaseti seven, çalışkan, ilginç fikirleri olan bir insan olabilir. Siyasetle kendi kimliği doğrultusunda ciddi bir şekilde uğraştığını da düşünüyorum. Kendisinin her görüşünü açıklamaya, her yere aday olmaya, kampanya yapmaya hakkı var. Ancak siyasette her hamlenin bir karşılığı vardır: Parti köklerine ve ideolojisine en azından ters düştüğü imajını bu kadar farklı açılardan veren bir insan, “İstanbul İl Başkanı” olursa, bunun da kaçınılmaz sonuçları olur.
Herhalde son üç günde fazlasıyla duyduğunuz verileri uzun uzadıya hatırlatmama gerek yok. Kaftancıoğlu’nun “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” sloganına karşı duyduğu tepkiyi dile getirmiş olması, 24 Nisan 1915’ten anısına yürüyüş yapılması gereken bir gün olarak söz edip, soykırım iddiacılarıyla aynı paralele düşmesi, 10 Aralık grubu gibi 2. Cumhuriyetçi kanadın sol kesimini temsil eden bir grubun parçası olması gibi konular kaçınılmaz şekilde hangi profille karşı karşıya olduğumuzu bize gösteriyor.
Tekrar söylüyorum, herkes özgürce istediğini düşünür. Ama kişiler ve kurumların, siyasetin her hamle sonrasında kararlarının nelere mal olacağını saptamasına ve oluşan durumların silindir gibi ezip geçmesine şaşırma hakları da yoktur. CHP’nin Kaftancıoğlu profilinde farklı bir milletvekili olabilir, aynen şu anda var olan 2-3 farklı eğilimde milletvekili gibi, ama İstanbul İl Başkanlığı çok başka bir şeydir.

BİLGİSAYARLA SATRANCA BENZEMEZ!
Bu satırları yazmadan önce yapay zekayla satranç oynadım üç el ve tabii ki yenildim. Akıllı telefonunuzun üzerinde satranç oynarken, program hamleleri geri almanıza olanak veriyor. Kararınızın kötü sonuçlar verdiğini bizzat yaşayıp, mesela aniden kale ya da vezirinizi kaybettiğinizi görünce, buna neden olan karar(lar)ınızı geri alabiliyorsunuz. Sonra o noktadan itibaren, tekrar elinizi şakağınıza koyup olası bazı sonuçları hayal ederek hangi pulunuzu oynayacağınızı düşünmeye koyulabilirsiniz. Her ne kadar bilgisayar size sonsuza kadar hamleleri geri alma şansı verse de, oyunda bile bunu yapmaya utanırsınız. Bir an gelir, “artık ne olacaksa olsun” diyerek bilgisayar programının sizi ham yapışını çaresizce izler, mağlubiyeti kabullenirsiniz. İşte siyasette bazen durup dururken vezirini vermek ya da salakça bir hamleyle şah-mat olmak da böyle bir şeydir. Örnek istiyorsanız, başka birçoğunu sayabilirim ama CHP’nin Ekmeleddin İhsanoğlu’nu Cumhurbaşkanı adayı yapması, Kılıçdaroğlu’nun genel başkan seçilir seçilmez, “27 Mayıs’ı yapanlar bugün utanıyorlar” gibi gerçekle hiç ilgisi olmayan bir demeç verebilmiş olması, geri dönülmez hatalardır. Ekmeleddin projesinin neden bir iflası beraberinde getirdiğini herkes anlar da, ikinciyi anlatmak için 18 kadar farklı kitap hatmetmiş olmak lazımdır. Geçelim, konumuza dönelim. CHP İstanbul İl Başkanlığı seçimine... 
İstanbul, CHP açısından vazgeçilmez ana kaledir. Kurultay kazanmak, İstanbul’u kazanmaktan geçer. İstanbul’u kazanan kadro, Kurultay’ın yarısına yakınını kontrole almış demektir. Şimdi Kaftancıoğlu ve ekibinin bu başarılarından (!) sonra, Kurultay’ın nasıl şekilleneceğini göreceğiz. Ama şöyle bir özeti size hemen yapabilirim: Yaşam acımasız bir bilgisayar programıdır ve satranç uygulamasında olduğu gibi hamleleri geri çekme şansı tanımaz. Kaftancıoğlu’nun İstanbul İl Başkanı seçilmesi ise en iyi ihtimalle CHP’yi, neredeyse Alex olayının Fenerbahçe’yi böldüğü gibi ikiye ayıracaktır. Sakın bu sözlerimi yanlış anlayıp, Kaftancıoğlu’na Alex’in Fenerbahçe camiasındaki yeri gibisinden bir güç vehmettiğimi sanmayın. Bununla tabii ki alakası yok. Demek istediğim, Cumhuriyet’in ilk dönemlerinin söylemleriyle yıldızı barışık olmayan bir insanın, o noktaya yükselmesinin getireceği kaçınılmaz fay hattı kırılmasıdır. Aslında Kılıçdaroğlu’nun da TESEV göbek bağları taşıması ve 10 Aralık hareketlerine yakın durması genel başkanlığının özellikle ilk dönemlerinde kendisini 27 Mayıs yorumu dışında da birçok hataya taşımıştır. Mesela “laiklik tehlikede değildir” söylemi veya ‘’Dersim Olayları’’ ile ilgili yorumları gibi... Kılıçdaroğlu, reel politikanın acımasız çarkları karşısında geri adım atıp rota değiştirmiş, “Mustafa Kemal”den ve İnönü’den çok daha sık ve olumlu bahseder hale gelmiştir. (Bu arada Kemal Bey, çok sık övdüğü Ecevit’in, bugün yaşadığımız olumsuzlukların üçte ikisinin ana nedeni olduğunu hala çözememiş.) Atatürkçülüğün, FETÖ çetesinin de etkisiyle bir suç haline dönüştürülmeye çalışıldığı 2007-2015 yılları arasında, Kılıçdaroğlu 2013 tarihinden itibaren Atatürk’ün ana etkilerini ve söylemlerini daha sık dile getirmeye başlamıştır.
Şimdi sürpriz şekilde gelen İstanbul parti içi görev değişimi, Başkan’ın bilgisi dahilinde yapıldıysa, Kılıçdaroğlu’nun son 3-4 yılda çizdiği profil darbe almış olur. Kılıçdaroğlu’nun bu açık hatayı yapmış olduğunu sanmıyorum. Bu kongre etrafında, belediye başkanlarının İstanbul İl Kongresi’ne tartışmalı yöntemlerle karıştıklarının söylentileri, bazı CHP çevrelerinde yoğun olarak sürüyor. Kılıçdaroğlu ise, son günlerde defalarca belediyelerin il kongresinden uzak durmaları için ilçeleri ve delegeleri ikaz etmişti. Peki bu ikazlara kulak asıldı mı? Hayır.

HALK “MUSTAFA KEMAL’İN ASKERİ OLMAK İSTİYOR...

Şimdi neler yaşanabileceğine göz atalım: CHP’de siyaset yapmayı seçen “farklı kanatlar”, yani mesela bu yazının başından beri hatırlattığımız değişik 2. Cumhuriyetçiliğe yakın oluşumlar, aynen basındaki bu grupların uzantıları gibi, sürekli olarak birbirlerini kollayarak, halk içindeki güçlerinin çok ötesinde bir etki alanına yükselebilirler. Hep yükselmişlerdir de... Ama sokağa çıktığınızda, kitleler ve milyonların bu eksantrik kalıplara sokulamayacak kimlikleri vardır.  Dolayısıyla, ne üyeler bazında CHP örgütü ne de CHP seçmeni, bu ideoloji kaymasını kabul etmeyecektir. Yani uzun lafın kısası, Kaftancıoğlu şu ya da bu nedenle il kongresinde sağladığı başarının karşılığını kurultayda, sokakta, internette ve seçimlerde bulmayabilir. Çünkü bu halk “Mustafa Kemal’in askeri” olmak istemektedir ve Türkiye’nin haksız yere Ermeni soykırımı iddialarından hüküm giymesine karşı her yerde bayrak açmıştır. Üstelik Erdoğan’a karşı demokrasi mücadelesi verilen bir dönemde bu kaymalar uyumsuz, anakronik ve partiye oy getirisi de kesinlikle taşımayacak gereksiz sapmalar, ideolojik şımarıklıklardır ve başka türlü algılanmalarına da imkan ihtimal yoktur. Kimsenin bu saatten sonra kafası karışık bir Kaftancıoğlu’ndan laikliği, Kemalizm’i ve Cumhuriyet tarihini yeniden öğrenecek değildir! Şöyle özetleyebilirim: Kaftancıoğlu, basından örnek verecek olursak, Türkiye’de tutunamayan Yeni Yüzyıl ve Radikal gazetelerinin çizgisini temsil ediyor. Halbuki Türkiye’de muhalif halkın nabzı ve dili, Sözcü Gazetesi ve Halk TV, Halk Arenası frekansında... Şimdi Kaftancıoğlu şu ya da bu tweeti atmadığını, şu cümleydi söyleneni kast etmek istemediğini, Şu fotoğrafın şaka olduğunu Ve daha bir çok şeyi ispatlamaya çalışıyor. Dün sabah FOX Tv’de İsmail Küçükkaya’nın kendisine yönelttiği ısrarla soruları eskrimden bildiğimiz ilginç vücudu kaçırma hamleleriyle atlattı. Ama çok ikna edici oldu mu, bence pek değil! İyi de, mesela Ermeni iddiaları hakkında o tweeti atmadım diyene sorarlar: Peki o zaman bu konuda hangi tweetleri attın, hangi makaleleri yazdın, hangi konuşmaları yaptın? İstanbul İl Başkanı olma iddiasında bir insana sorarlar: Peki sen bu konu hakkında veya Kemalizm hakkında veya Cumhuriyet’in kuruluş yılları hakkında NE DÜŞÜNÜYORSUN? Ben şunu şunu yazmadım diyenlere, “peki ne yazdın?” diye sorarlar... Veya Ermeni iddiaları karşısında aynen soykırım kelimesinden kaçan Amerikan Başkanlarıyla aynı dili konuşup, “büyük acı” cümlesini kullanması, politik bir özel “A la Americana” bir tavır mıdır? Sonuçta vardığımız nokta şu: aynen suçlamalar karşısında durmadan “ırkçı” olmadığını kanıtlamaya çalışan Trump gibi, Kaftancıoğlu da artık durmadan karşısına çıkacak bu suçlamalara yanıt vermekle zaman kaybedecek. CHP’nin buna hali vakti var mi?

İYİ PARTİ OYLARINI CHP’DEN DEĞİL, AKP’DEN ALSIN!
CHP’nin yaptığı bu intihar kokan hamle, başka partilere yarayabilir. Bu mantıksız ve zamansız iç kavgadan doğrudan nemalanacak olan başta AKP ve Erdoğan’dır. Bu ağır çalkalanmayı yaşayacak olan CHP’nin ön ve arka bahçesi krizden nasibini alırken, solun her renk kesimi alışık oldukları “CHP eleştirmenliği” için bundan daha iyi bir fırsat bulamazlardı! Dolayısıyla önümüzde bizi bekleyen üç büyük seçimin her biri için CHP dün giriştiği bu değişimle maça şu anda 3-1 mağlup başlıyor! Dost acı söyler bunu söylemek beni üzüyor ve yaralıyor ama çevrenizde yapacağınız gözlemlerde ne yazık ki bu yorumun yanlış olmadığını göreceksiniz... CHP işlerin zaten çok iyi gitmediği bir dönemde, resmen kendi bacağına kurşun sıkmıştır. Bu halkın umudunu canlı tutan “Mustafa Kemal’in Askerleriyiz” sloganını da elinden almaya kalkarsanız, bir de Cumhuriyet’in kuruluş yıllarında yaşanan olayları, ılımlı İslamcı-bölücü veya Ermeni soykırım iddiaları taşıyıcılarının yaptığı gibisinden söylemlerle donanmış insanları il başkanı yaparsanız, o halkın, o üyenin, o seçmenin yarın sizin için sokaklarda, mitinglerde saçını süpürge yapmasını pek beklemeyin! Ekmeleddin projesinin iflasını kimse unutmasın!

İYİ Parti’nin kuruluşundan beri geçen nispeten kısa süreçte, neler konuşulduğunu biliyorsunuz. Meral Akşener’in CHP ve geniş anlamda HAYIR bloku ile 2. turda beraber hareket edeceğini  açıkladığını, bu sütunda da dile getirdiğim tereddütleri yok ederek net bir şekilde ifade ettiğini biliyoruz. AKP’den kurtulmak için, şimdiden birçok cumhuriyetçinin seçimlerle ilgili, başka partileri kaale alan genel stratejiler üzerinde beyin fırtınaları yaptıklarını sanal ortamda görüyoruz. İYİ Parti’nin CHP’den değil, AKP’den oy alması, tabii ki bu iktidarın yükünden kurtulmak isteyen cumhuriyetçi ve sosyal demokrat kesimin en önemli dilekleri arasında. Ben de buna nasıl katkı sağlayabileceğimiz üzerine kafa yoranlar arasındayım. FAKAT, CHP’nin en önemli ilde böyle bir riskli seçim ile kurultaya gidiyor olması, şimdi kaçınılmaz şekilde seçmenler arasında tereddütler yaratırsa, buna kimin şaşırma hakkı olabilir? Kurultay’ın bu tehlikeyi gerçekçi olarak nasıl değerlendireceğini ve nasıl CHP’ye oy kaybettirmeden bu gri alanı bertaraf etmeye çalışacağını merak ediyorum ve kaygıyla izliyorum.

Türkiye’de solda veya CHP’de siyaset yapıyorum diyen insanların, artık halkın ve kendi genel seçmen kitlelerinin doğrularına karşı bir ideoloji ile yürüyemeyeceklerini anlamaları lazım. Bir partide farklı renkler olması başka şeydir, bu “farklı” (!) renklere filonuzun en önemli gemisini emanet etmek farklı bir şeydir. Sorarlar o partiye, “tarihin en kritik seçimine gittiğimiz gün gibi ortadayken, bu Rus ruletlerini hangi mantıkla, neden hala oynama peşindesiniz?” diye..    

Kaygılarımız aşırı evham olabilir mi? Keşkee! En çok ben sevinirim böyle çıkarsa! Ama aksi şeytana bakın ki, hiç yanılmadım bugüne kadar siyasi yorumlarımda..

PANEL: Carmelo Strano-Hasan Bulent Kahraman @Piramid Sanat

ESKİ FOÇA - YENİ ADANA: YURDUN GÜZELLİKLERİ | BEDRİ BAYKAM | 02.01.2018

Yeni yıla ailemle İzmir’in şirin ilçesi Eski Foça’da girdik. Tam da “sakin bir balıkçı kasabası”nda yaşamak isteyen herkesin kafasında tarif ettiği yer. Ne kadar tatlı ve sakin bir hayat var burada, inanamazsınız! Küçük Deniz, bu inanılmaz yerin merkezinde yer alan minnacık bir koy. Foça’nın kendi havuzu desek daha doğru. Herkes güleryüzlü, herkes dost, her biri burada geçirdiğim bir haftada beni ve ailemi evinde hissettirdi. İlk gün, cuma akşamı, Uğur Dündar’ın “Halk Arenası” programının burada yapılacağını bilmiyordum, herkes “Arena için mi geldiniz?” diye sorduğunda anladım konuyu. O gece de harika geçti zaten. Sağ olsun, sevgili dost Uğur Dündar en önde yer ayırtmıştı eşime ve bana. Onun bu programı, Türkiye’de muhalefetin gerçek atar damarı... Ne kadar tebrik etsek azdır. O gecenin konukları, Selin Sayek Böke, Aykut Erdoğdu ve İsmail Saymaz’dı. Her biri gerçekten çok çarpıcı konuları gündeme getirdiler. Erdoğdu, darbe gecesinin sıcak detaylarına girdi, parlamentoya düşen bombaların ortasında yaşadıklarını anlattı. Selin Sayek Böke, net ve herkesin anlayacağı bir üslupta “CHP’nin alternatif bütçe programı”nı sundu. Yani AKP’yi eleştirmenin ötesinde, CHP iktidarının derhal gündeme alacağı somut farkları dile getirdi. Halk da büyük keyif aldı, izleyenler de...

FOÇA’NIN KARATAŞ’I

Foça’da şeytan tüyü var. Gelenler sanki buraya muhakkak geri dönüp sonunda da taşınıyorlar... Sevgili Ataol Behramoğlu da bu kentin “Karataş”ına bastığından, Foça virüsünü kapıp yılın hatırı sayılır bir bölümünü burada geçirenlerden. Karataş ne miymiş? Bugün nerede olduğu belli olmayan Foça’nın Karataş’ına basanın Foça’yı kolay kolay terk edemeyeceği veya zorunlu sebeplerle gitseler bile bir gün muhakkak geri geleceği söyleniyor! (Adana’nın Karataş’ı ile karıştırmayın, orası da ayrı bir güzelliktir) Ataol’un eşi Hülya ile burada oluşturdukları harika evi, Sibel ile geçen yaz ziyaret etmiştik. Tam bir sembolik aydın şaheseri... Mütevazı, rahat, tam bir çalışma ortamı. İleride o evin müze olması gerektiğini şimdiden Foçalılara hatırlatmak isterim. Ataol, beraber aynı hedefler için omuz omuza mücadele etmekten gurur duyduğum, günümüzün Nazım’ı... Ve çoğu üniversiteliden çok daha genç!

Size Foça’nın barış ve huzur dolu ortamını şöyle tarif edeyim: Ne yaparsanız yapın, burada kediler ve köpekler alt alta, üst üste, kucak kucağa uyuyorlar! Hatta birbirlerinin sırtını kaşıyıp, birbirleriyle flört ediyorlar. Gece, herkes uyuduktan sonra, Demokrasi Meydanı’ndaki, heykeltıraş Müge Olçum ve seramik sanatçısı Özgür Bilgi’nin yaptıkları Balıkçı heykelinin önünde beraber poker oynadıkları konusunda bile rivayetler var, o kadarını göremedim! Burası emekliler, yazarlar ve ressamlar için biçilmiş kaftan. Benim tanıdıklarım arasında Cemile Bulut, Fevzi Yavuz, Yücel Öztemur gibi değerli meslektaşlar var. Değerli şair ve yazar Hasan Öztoprak da, 10 yılı aşkın bir süredir Foçalı.  Ayrıca Bahattin Bilgin’in de ön ayak olup 6 yıl önce açtığı FOÇART isimli oluşum da ayrı bir önem taşıyor. Tüm bu aydınlar ayrı bir hava katıyor güzel Foça’ya. Herkes ayrı ayrı samimi ve sıcak burada.. Onlara imrenmemek mümkün değil! O harika Dibek kahvesini her gün keyifle yapan Mehmet Şen de, özellikle sakızlı ve her çeşit harika dondurmayı yapan ve dükkanının önünde yüzlerce metre kuyruk oluşan Nazım Usta da Foça’nın o sade hayatı içerisinde marka olmuşlar. Müthiş kahvehaneleri saymaya imkan yok. Palmiye’den Kavala Cafe’ye kadar, hepsi ayrı güzel. Burada hava kirliliği, trafik, siyasi sapkınlık, sokak magandaları gibi hayatı kurutan gölgeler yok. Ramiz lokantasını işleten Özlem Temizel, son CHP kongresinde yeniden yönetime seçilmiş. El ele çok güzel bir projeye el atmışlar: “Foça Sokakta” isimli bir oluşum kurmuşlar. “Hayır Grubu”nu bir araya getiren bir hareket başlatmışlar. Demokrasi Meydanı’nda, ayda bir akşam üstleri belirlenen bir konuda halka açık bir forum yapıyorlar. Geçmiş dönem ilçe Başkanı Günal Biçer’in başlattığı bu buluşmalara CHP’li Belediye Başkanı Gökhan Demirağ da destek veriyor. Foça Forum, Foça Barış Kadınları, sivil toplum örgütleri, değişik siyasi partiler, ADD Foça, bu oluşumda yer alan hareketler. Bunlar Türkiye’nin her yerinde görmek istediğimiz sahneler... İYİ Parti’nin de katılabileceği buna benzer dayanışmaların tüm Anadolu’ya yayılmasını diliyorum. Hem de 2019 seçiminde yumurta kapıya dayanmadan...

GÜNEYİN İNCİSİNDE YENİ ADANA GAZETESİ’NİN 100. YIL KUTLAMASI

Geçen hafta güneydeydim. 24 Aralık Pazar akşamı, Yeni Adana Gazetesi’nin 100. Kuruluş Yıldönümü için baba topraklarına, ailemizin kökenini oluşturan sevgili Adana’ya gelmiştim. Kuruluşu, Kurtuluş Savaşı ve Mustafa Kemal’in efsanevi serüveni ile iç içe geçmiş olan Yeni Adana Gazetesi, 100. yılını kutlarken, bir anlamda 1923’te 100. yılını coşkuyla idrak edeceğimiz Cumhuriyet’in ön kutlaması da yapılmış oldu! Büyük Atatürkçü, büyük Cumhuriyetçi, değerli insan, rahmetli Ahmet Remzi Yüreğir’in, bin bir zorluğa, tehdide ve caydırma eylemine göğüs gererek canı pahasına güneyin ve ülkenin demokratik yaşamına yerleştirdiği bu büyük girişim, oturduğu sağlam ideolojik, insani ve sosyo-politik temeller üzerinden, koca bir yüzyılı kucaklayabildi ve Türkiye’ye damga vurmuş oldu. Bu vesileyle hazırlanan ilk kitapçık yayınında, Avni Doğan Bey’in dayanışmacı dostluğunun, o zor yıllarda Ahmet Remzi Bey’e ne kadar büyük bir güç taşıdığının çok güzel ve net birkaç sayfayla aktarılmış olması, bu son derece değerli bilginin içeriği dışında başka bir konuya açıklık getiriyor: Ahmet Remzi Yüreğir ne kadar arkadaş canlısı, dost ve dayanışmacı bir kişilikse, onun çocukları Çetin Remzi Yüreğir ve Yalçın Remzi Yüreğir de bu geçmiş yıllarda hangi bedellerin ödendiğini çok iyi bilen kadirşinas insanlar olarak, Avni Doğan Bey’i yüceltmişler. Bu vefalı davranış, Yeni Adana Gazetesi’nin ruhuna hakim olan paylaşımcı, dost, dayanışmacı ve dürüst tavrın ne kadar güvenilir olduğunu bir kere daha gösterirken, bu tavrın tersini yapmak için her gün 1001 takla atan sayısız şaklabana da ders vermiş oluyor. İnsan beraber yol aldığı, emek harcadığı insanları yok saymak yerine, onları da yüceltirse, olsa olsa kendisi büyümüş olur. Bu başarılara başkaları da destek vermiş diye küçülmez. Ne yazık ki Türkiye, zamana yayılan farklı emekleri yok etmek isteyen egoist bir girdabın içinde sürüklenmeye alışmış. Her alanda örnekleri sıralayabiliriz. Allah’tan böyle güzel örnekler de var.

Türkiye’de, özellikle yeni ifadeyle “medya” alanında, rüzgara göre eğilip bükülen ne kadar oportünist olduğunu, havuz medyasında tatlı su balıklarının gezdiğini, 2. Cumhuriyetçilerden ılımlı İslamcılara, Yetmez ama Evetçilerden, fırıldak topaçlara kadar her yerin, toplumun yüz karalarıyla örtülü olduğunu, bilmem anlatmaya gerek var mı? Böyle bir ortamda, Yeni Adana’nın sağlam ve ödünsüz duruşu, Türkiye’nin yüz akıdır!

Ülkenin, Atatürk Cumhuriyeti’nin aslında 100 yıl gibi uzun değil, kısa bir ilk adımını tamamlamak üzere olduğu şu son yıllarda, Yeni Adana gibi felsefesinden, duruşundan ve köklerinden taviz vermeyen bir yayın, her şeyden önce güneyin incisi Adana’nın değil, tüm ülkenin gururudur. O gece, Yeni Adana’ya destek vermek için sayısız değerli insan çıkıp gelmişti Seyhan Oteli’nin balo salonuna: Duayen demokrasi savaşçıları Oktay Ekşi ve Orhan Karaveli’den, Gazeteciler Cemiyeti Başkanı Turgay Olcayto’ya, CHP’li yol arkadaşlarım Mustafa Gazalcı’dan Kemal Anadol’a, Mehmet Tomanbay’a kadar, burada saymayı bitiremeyeceğim sayısız değerli insan...

İNÖNÜ VE DR. SUPHİ BAYKAM DÖNEMİNDEN BERİ YAYINLANAN SAYILAR

Rahmetli babam Dr. Suphi Baykam, her zaman Adanalılığı ve Karşıyaka’ya uzanan kökleriyle gurur duydu. Türkiye Cumhuriyeti’nin 1950’lerdeki Demokrat Parti dönemi ile gelen ilk savrulmalarında, büyük önder İsmet İnönü’nün Adana Milletvekili sağ kolu olarak, 1957’den itibaren demokrasiyi korumak üzere “Paşa” ile beraber yollara düşmüştü.

Yeni Adana’nın, 70 yıllık Baykam arşivinde, gerek babam, gerek daha sonra 80’lerin başından beri benim faaliyetlerimiz konusunda ne kadar önemli, dürüst ve tutarlı bir yer tuttuğunu çok iyi biliyorum. Daima Atatürk devrimlerini ve ilkelerini savunmuş, hiçbir tehdit ve zorluğa pabuç bırakmamış, prensiplerine ve çizgisine sadık, güvenilir bir yayının Türkiye’de ne kadar bulunmaz bir değer olduğunu, Dr. Suphi Baykam’dan daha iyi bilecek bir insan yoktu. Onun hayatını yakından tanıyanlar ne demek istediğimi bilirler. Bu nedenlerle, Yeni Adana’nın bizlerin gözündeki yeri, ödünsüz Cumhuriyetçi tavrı ve güvenilir sağlam yüreği ile paha biçilmez bir noktadır! Adana’ya her geldiğinde, Yeni Adana ile ilişkilerini sürdüren babamı bu 100. Yıl kutlamalarında görmek için neler vermezdim. Bu 100. Yıl buluşmasına Adana’daki aile büyüğümüz, büyük kuzenim Zeki Baykam’la gittik. Ona babamın orada olması için neler verebileceğimi anlatırken beni ne kadar derin anladığını görmek beni rahatlattı.

Bu ülkeyi 80-90 yıldır delirerek uğraşmalarına rağmen batıramayan onca bahtsız bölücü, yobaz ve hırsız, tüm bu süreçte cirit atarken Yeni Adana bir gurur abidesi, bu sağlam karşı koyuşun en önemli kalelerinden biri olarak, sonsuza dek sevgili güneyimizin “yüreği(rin)de parlamaya devam edecek.

Saçını süpürge ederek bu yolculuğu sürdürenlere içten sevgi ve saygılarımı, izninizle babam Dr. Suphi Baykam ve aynı yolda devam eden 3. kuşak, oğlum Suphi Baykam adına da sunuyorum.

Eski Foça nire, Adana nire? Birbirinden bu kadar uzak iki farklı yöremizi birleştiren ana hat, güzel insanlarımızın ortak Cumhuriyet değerleri, dayanışmaları, zengin gönülleri... İki ayrı hafta sonunda birbirinden güzel insanlarla tanışıp bu ülkeye neden güvendiğimi yeniden iliklerimde hissettim. Yeni bir yıla girerken, tüm kalbimle size söylemek istiyorum ki, 2019 seçimlerinde umutlu olmak için her nedenimiz var. Yeter ki kim olduğumuzu hatırlayalım, bu topraklarda yaşayan milyonlarca güzel insanın varlığını hissedip özgüvenimizi hak ettiği yere çıkaralım. Hepinize mutlu yıllar!