“ERMENİ SOYKIRIMI” PROPAGANDACILARINA... | Bedri Baykam | 28 Nisan 2015 tarihli makalesi..

 “Ermeni Soykırım” iddialarına karşı Kaemalist Platform’un Göztepe Parkı’nda düzenlediği panelde şunu söyledim: “Günün sorusu: ‘Türkiye özür dileyecek mi? Toprak ve tazminat taleplerini kabul edecek mi?’ Bakın ben hem tazminat sözü, hem de sizleri ikna etme sözü veriyorum. Ama iki şartım var: Birincisi, ABD, Manhattan’dan başlayarak Kızılderililerden aldığı tüm toprakları özür dileyerek geri verecek, Avrupa’ya dönerken ağır tazminatlar ödeyecek. İkincisi geçmişi açık soykırımlarla dolu Fransa, İspanya, Rusya başta olmak üzere, her ülke Parlamento kararları çıkaracak ve başkentlerinin göbeğine bu soykırımların anıtlarını dikecek”.
           Aydın dediğimiz kişi, kendini moda akımların çekim merkezlerine teslim etmez. Kendi bağımsız mantığı, demokratik ilkeleri vardır. “Saldırı konusu olur muyum” gibi endişelerden etkilenmez. Doğru bildiğini savunur. Bu gözle bu satırları okuyun lütfen.
            “Soykırımın 100. Yılı” olarak anılan 2015 ve tüm dünyada bu vesileyle Türkiye aleyhine sürdürülen kampanyaların ne ahlaki, ne hukuki, ne de siyasi zeminde kabul edilir bir tarafı yok. Bu kampanyalara hoş görünmek için demokrasi, hukuk ve insan haklarının temel verilerini hiçe sayan aydınlarımızı anlayamıyorum. Tabii ki Ermeni halkının yaşadığı ağır dram, verdiği büyük kayıplar, savaşın acımasız yüzü, yalnız Ermeni kardeşlerimizin değil, her birimizin yarasıdır. Dolayısıyla bu ağır ve gözyaşlarıyla yüklü geçmişin paylaşılması ve halkların kardeşliğinin sağlanması için Ermeni halkına dostluk elini uzatmak doğru ve tartışılmaz bir insanlık ödevidir. Ama bunun adını “soykırım” olarak koymak, en azından şu an için mümkün değil. Bunun üzerinden Türkiye aleyhine yürütülen kampanya ise açık bir siyasi linç operasyonudur. Birçok emperyalist devlet, sanki kendi geçmişlerinin ve tüm dünyanın kirli çamaşırlarını Türkiye üzerinden temizlemeye çalışıyorlar!
          Batı, asırlardır ne zaman ihtiyacı olsa, “barbar Türkler” kartını çıkarmaktan çekinmez! Çok pratik bir jokerdir bu. İster Kıbrıs, ister Atilla, ister 1915 olayları, her an işe yarar! Bu barbar Türkleri bile “soykırımcı” diye yaftalayabilmek için bir mahkeme kararına ihtiyacınız var! Muz cumhuriyetlerinde bile, göstermelik bir çadır mahkemesi toplanır ve sanığa “bir savunman var mı?” diye sorulur. 1948’de BM’de kabul edilen Soykırım Sözleşmesi’ne göre, bu tarihten önce yaşanmış olayların hiç biri soykırım olarak nitelenemez. Ayrıca herhangi bir ülkenin bu ağır suçlamayla mahkum edilebilmesi için, ya o ülkenin bir mahkemesi ya da yetkilendirilmiş bir uluslararası mahkeme kararı olması lazım. Aynen AİHM yargıçlarından Arnavut Ledi Bianku’nun, Strasbourg’da 3 ay önceki duruşmada söylediği veya 3 gün önce BM Genel Sekreterliği sözcüsü Stephane Dujariç’in hatırlattığı gibi! Türkiye açık bir buluşmadan ve tarafsız/bağımsız yargıdan çekinmiyor. Ayrıca tüm arşivlerin karşılıklı açılmasını da kabul ediyor. Ama ne yazık ki Ermenistan buna yanaşmıyor. Maçı oynamadan 3-0 hükmen kazanmak istiyor! Halbuki bu yolda dayatılan değişik Parlamento kararlarının hiç bir hukuki dayanağı ve geçerliliği yok! Bu parlamentoların bazılarının çıkardıkları “soykırımı tartışma yasağı” (!) ise, aklıma yıllardır herkesin ağzına pelesenk olmuş Voltaire’in sözlerini getiriyor: “Seninle aynı fikirde değilim, ama senin düşüncelerini söyleme özgürlüğün için canımı bile veririm”. Hani bu cümle demokrasinin vazgeçilmez kutsalıydı? Ne oldu şimdi? Konu Türkiye olunca, Voltaire de mi öldü?
             Bir köşe yazısında tabii ki 1915 krizini çözecek değiliz. Ancak beyin ve vicdanları, bu siyasi mahalle baskılarıyla gelen “oldu-bitti” komplosuna karşı toplumun gözlerini açmaya davet edebiliriz. Diyelim ki, Türk tarihçilerinin hepsi, 25 yıldır her söylediği yanlış çıkmış 2. Cumhuriyetçi yazarların dediği gibi “resmi tarihçi”! Peki “yaşananlara soykırım denemez” diyen Justin Mc Carthy veya Bernard Lewis veya Jean Michel Thibaux gibi yazarları ne yapacaklar? Şu günlerde hiç mi hiç söz etmedikleri ASALA tarafından katledilen 42 diplomatımız gibi olmasa bile, bir şekilde susturulmalarını mı bekleyecekler? Osmanlı, en güçsüz anında asırlardır beraber yaşadığı Ermenileri, karşı taraftan binlerce masum insanımızı katleden bir isyan gelmediyse, neden düşman ilan edip kılıç çeksin? Bu iddia size yanlış mı geliyor? Olabilir. Saygı duyarım. O zaman buyurun tarih masasına...
             Bu köşe yazısı, “gerçek şu değildir, budur” diyecek değil tabii ki! Ama Türkiye’nin düşünen insanlarını demokrasinin tartışılmaz kurallarını hatırlamaya davet etmek, benim vazgeçemeyeceğim ödevim. Cumartesi konuşmamı Youtube’dan izleyebilirsiniz...
https://www.youtube.com/watch?v=h8uCx3a4pS4

AKM NEDEN KAPALI? paneli raporu/Piramid Sanat‏

UPSD ve PİRAMİD SANAT'IN DÜZENLEDİKLERİ PANEL YAPILDI

AKM NEDEN KAPALI?

Dünya Sanat Günü etkinlikleri vesilesiyle Piramid Sanat ve UPSD’nin düzenledikleri “AKM NEDEN KAPALI?” isimli panel, konunun en yetkin isimlerinin katılımıyla Taksim’deki Piramid Sanat'ta 17 Nisan, Cuma günü gerçekleşti. Mimarlar Odası'ndan Mücella Yapıcı'nın rahatsızlığı nedeniyle katılamadığı oturumu UPSD Başkanı Bedri Baykam yönetti, Mimarlar Odası Genel Başkanı Eyüp Muhçu, Sanatçılar Girişimi sözcülerinden Orhan Aydın, İŞTİSAN Başkanı oyuncu Levent Üzümcü konuşmacı olarak katıldılar. Ayrıca kürsüye davet edilen CHP Kültür Sanat Platformu Başkanı Ercan Karakaş, Vecdi Sayar, Devlet Opera ve Balesi'nin eski Genel Müdürü Suat Arıkan, Sanatçılar Girişimi’nden Orhan Kurtuldu ve Oyuncular Sendikası'ndan Candaş Baş ve Iraz Yöntem konu hakkında birer bildiri sundular.

Toplantıyı açan Bedri Baykam, AKM'nin tarihçesini hatırlattıktan sonra, bugüne kadar AKM'nin kapalı kaldığı son 7 yılda, sahneye konamayan yüzlerce tiyatro, bale ve opera oyununun yanı sıra, açılamayan yüzlerce resim sergisine de dikkat çekti. "AKM'nin altından noktasal bir fay hattı mı geçiyor? İçinde tehlikeli hayaletler mi cirit atıyor?" sorusunu sordu. Hiç bir gerekçe göstermeden AKM'nin kapalı kalmasının artık kabul edilemez bir hal aldığını belirten Baykam, AKP iktidarının Taksim ve Beyoğlu'nda yürüttüğü operasyonların niyetinin açık olduğunu, onun da çağdaş insanların sanat, eğlence ve buluşma merkezi olan bu alanı giderek kullanılamaz bir duruma düşürme arzusu olduğunu vurguladı. Devletin, bu ülkede 110.000 cami açarken tek bir Modern Sanat Müzesi açmadığına dikkat çeken Baykam, sanatı açıkça hedef gösteren AKP’nin bu tavrının, ancak kentin ibadet yerlerinin yarısını kapatmaya kalkışacak başka bir basiretsiz iktidar anlayışı ile kıyaslanabileceğini vurguladı.

Daha sonra söz alan Orhan Aydın, liberal isimlerin o dönemde olup biteni perdelediklerini ve artık "aramızda dolaşamayacak hale geldiklerini" vurguladı. Aydın ayrıca Gezi dönemindeki dört talebin hala canlı kaldığını, bunların bağımsız yargının üstünlüğünün sağlanması, Topçu Kışlası projesinden vazgeçilmesi, AKM'nin derhal onarılıp yeniden açılması ve son olarak da Gezi Direnişi sürecinde öldürülen gençlerin hesabının sorulması olduğunu yineledi. "Bir ülkenin operasını budaması, geleceğini budamaktır. Buna izin veremeyiz" dedi. Aydın aynı zamanda AKM’nin kurtulmasının yalnız sandıktan değil sokaktan geçtiğine inandığını vurguladı.

Levent Üzümcü, sanatla ilgili yapılan her şeyi geniş halk kitleleri için yaptıklarını hatırlattı. “Bizim atacağımız her geri adım, Türk sanatının 10 yıl geri gitmesi anlamına geliyor. İşte o zaman AKM yok olacaktır. Biz dört elimizle, avucumuzla AKM'ye sarılmış durumdayız. Bizler kötü insanlar değiliz, kötü gösteriliyoruz. Alnımız ak"

Eyüp Muhçu, dünyanın hiç bir yerinde bir yapıyla ilgili bu kadar tartışma ve müdahale olmadığını söyleyerek söze başladı. AKM'nin 70 yıllık ömrünün 38 yılının inşaat ve kapalı kalma süreçleriyle geçtiğini hatırlatan Muhçu "Taksim Cumhuriyet ve emek meydanıdır. AKM'nin olmadığı bir Taksim düşünülemez. Süreklilik değeri vardır. Her şeyden önce anı, simge yani manevi bir değeri vardır. Buna karşı AKM yağmacı bir diktatörlüğün hasmane tutumuyla karşı karşıya kalmıştır. AKM'nin yaşadığı şanssız dönüşümlerde maalesef geçmişte yanımızda olan iki numaralı Koruma Kurulu Başkanı Metin Tapan aracı oldu. Restorasyon tavsamıştır. Bakım-onarım yargı kararı doğrultusunda gerçekleştirilememiştir. Sabancı Holding’in başlattığı onarım inşaatı, 20 Mayıs 2013’te Tayyip Erdoğan’ın emriyle durdurulmuştur. Ardından yargı kararlarına rağmen kaçak saray inşa edilmiştir”.

Muhçu, 2010 İstanbul Avrupa Başkenti projesinin danışma kurulunda olduğunu ama ajans hesaplarının denetlemediğini Bilgi Üniversitesi’ne de “bir sergi için 20 trilyon lira aktarıldığını” vurguladı. Muhçu ardından şu soruyu sordu: “müfettişler bu parayı arıyorlar mı?”. Diktatörlük açısında AKM’yi yıkmanın onlar açısından elzem hale geldiğini söyleyen Muhçu, Çamlıca tepesine yapılan “anıtsal mezar”ı hatırlattıktan sonra “İstanbul’a ne yaparsanız yapın AKM yıkılmadan yeni simge yapamazsınız. Simge yapacağım diye yola çıkamazsınız. Simgeler yaşanmışlıkla oluşur ve kendini kabul ettirir” dedi. 7 haziran seçimlerinin bu baskı rejiminden kurtulmak için çok önemli bir çıkış yolu olduğunu belirtti. Bu arada AKM’nin geri alınması için bir heyet oluşturarak yerinde tespit yapılmasının da iyi bir yol olarak gördüğünü söyledi.

Ercan Karakaş AKM’de yılda 855 etkinlik olduğunu bir milyon izleyicinin bundan faydalandığını hatırlattı. AKM’yi kapatan zihniyetin “dini içerikli sanata” destek olacağını açıklamaktan çekinmediğini hatırlatan Karakaş, bu mantıkla yalnız milli-dini-ahlaki-folklorik eserlerin devletçe kabul görüldüğünün itiraf edildiğini söyledi. Karakaş, CHP’nin iktidar olması halinde kültür ve turizmi kesinlikle ayıracaklarını ve AKM’yi ise hızlı bir restorasyona alarak bir yıl içinde hizmete açacaklarının sözünü verdi.

Vecdi Sayar “son günlerde sinema konusunda yaşananların AKM konusunda da örnek olması gerektiğini” belirtti. Sayar bu konuda AKM konusunda oluşturulacak güç birliğinin karşısında baskı rejiminin dayanamayacağını belirtti.

Devlet Opera ve Balesi eski Müdür ve Sanat Yönetmeni Suat Arıkan, geçmişte AKM’yi Avrupa’daki diğer sahnelere oranla daha eleştirel baktığını ancak 2010 yılı etkinlikleri

kapsamında Murat Tabanlıoğlu projesini gördüğünde söyleyebildiği tek şeyin “harika bir proje ama derhal ayrı bir arsa arayın çünkü bu işlevsel bir görüntü olarak AKM ile alakası olmayan bir proje” Arıkan, en büyük tepkiyi seyircinin kendisi vermesi gerektiğini vurguladı.

Oyuncular Sendikası yönetim kurulundan Candaş Baş, “Bugün Devlet Opera ve Balesi’nin tütün fabrikasında rutubet içinde çalışmaya mecbur kaldığını” söyledi. AKM ile beraber yalnız dört sahnenin değil, prova salonları, dekor kostüm odaları ve kulislerin de yok olduğunu hatırlattı. Fuat Onan’ın “AKM yıkılacaksa alkıştan yıkılsın” sözlerini hatırlattı.

Yine Oyuncular Sendikası yönetim kurulundan Iraz Yöntem eğitim, hukuk, kültür ve sanat programlarının iktidarlarla değişmemesi gerektiğine vurgu yaptı. Sanatın yalnız bir eğlence değil bir ihtiyaç olduğunu vurguladı. Türkiye’de artık seyircilerin de suç duyurusu yapması gerekliliğini de vurgulayan Yöntem, “mesleğimizi icra edecek alan bulamıyoruz, alternatif sahneler yaratıyoruz” dedi.

Sanatçılar Girişiminden tiyatrocu Orhan Kurtuldu, AKM’nin “sanatçıların yanyana gelmemesi için, seyircilerin yanyana gelmemesi için ve örgütlü toplum istenilmediği için kapalı tutulduğunu” söyledi. “AKM Cumhuriyet demektir. Aydınlanmanın tam merkezidir. Herkes orayı kendi çıkarına göre dizayn etmek istiyor” dedi. Sözlerine şöyle devam etti: “14 Şubat 2007’de AKM’nin tescilini kaldırmak üzere girecekleri toplantıyı öğrendim. Noterden onaylı ihtarname çekip Mete Tapan’la da kurul toplantısına girmeden önce görüştüm ve bunun suç teşkil edeceğini ve bütün sanatçıların tepkisini çekeceğini anlattım. “Bu bireysel mi sanatçıların görüşümü” diye sordu. “Bekleyin görün” deyince “o zaman çabuk olun” dedi. 27 Mart Dünya Tiyatro Günü’nde AKM önünde yaklaşık 3000 kişinin katılımıyla ilk protestoyu gerçekleştirdik.

Tüm katılımcılar AKM’nin içine itildiği yalnızlık ve sinsi terk edilmişliğe karşı Kültür Bakanlığı’na ve kamuoyuna sürekli artan bir baskı yapılması gereği konusunda görüş birliğine vararak oturuma son verdiler.

AYDINLANMAMIZIN DUAYENİ KESKİNOK’U YİTİRDİK | Bedri Baykam | 21 Nisan 2015 tarihli makalesi..

PAZAR, CHP İLE GÜZEL BAŞLAMIŞTI...

Pazar günüm güzel başlamıştı. Sabah, televizyonda CHP’nin seçim bildirgesini dinledim, canlı yayında. Son derece güzel konuştu Kılıçdaroğlu. Belki ilk defa CHP bir genel seçime ekonomik açıdan bu kadar hazırlıklı gidiyor. 1500 TL asgari maaş, iki dini bayramda emeklilere birer maaş ikramiye ve daha birçok avantajlı değişim. Liderliğe giderek daha çok ısınmış bir Kılıçdaroğlu’nun vurgularıyla kulaklarımda çınlayan bu sözlerin, Kaçaksaray’ı nasıl ürküttüğünü, Davutoğlu’nu nasıl daha da panik ettiğini hissetmemek mümkün değil.

Siyasette, halkta “partilerin oyları çok az değişir” gibi yanlış bir inanç vardır. Halbuki böyle bir “kemik oy” garantisi bile yok. Türkiye’de herkes en bilmiş şekilde yıllarca merkez sağın yüzde elli statik oyu olduğuna inandı. Şimdi ise bu oy, %2-3 civarında. ANAP, yıkılmaz iktidar partisi olarak görülüyordu, şimdi tabelası bile yok! DSP, Ecevit’in son döneminde %22’den %1’e düşmüştü. 1989’un güçlü sol partisi SHP, CHP ile birleşti, sonra tekrar ayrıldı ve yok oldu. Buna benzer sayısız örnek var. Tabii ki AKP maalesef farklı bir rejim saptırmasıyla bir hükümet gibi değil, ayrı bir devlet kurar gibi çalıştığından bu kurallar ona işlemez gibi görünse de... aslında gidişat onlar adına da alarm verici! Güvendikleri tek dayanakları sadaka dağıtma kültürü. Şimdi CHP bu vaatlerde resmi olarak onları 5. viteste solluyorsa, geriye ellerinde kalacak tek koz, kavga ve korku filmi-gerilim senaryoları. İşte buna karşı son derece hazırlıklı ve dikkatli olması lazım CHP’nin. Birilerinin ellerinden iktidarın kayıp gittiğini gördükleri noktada, yine her türlü oyun bozanlığı ve çirkin senaryoları devreye sokabileceklerini göz ardı etmeyelim. Sonuçta moralim yükselmiş olarak çıktım evden. Hem de hayırlı bir hedefle: Oğluma araba kullanmayı öğretmek üzere...

BENİ YIKAN ACI HABER

Suphi ve eşim Sibel’le iki “pist” arasında bir ekmek arası uskumru için oturduk mütevazi balıkçıya. Telefonumda Cumhur Keskinok’un cevapsız çağrısını gördüm. “Eyvah” dedim. Korktum. Cumhur, ünlü duayen ressamımız Kayıhan Keskinok’un oğlu. Kendisi ve ağabeyi Çağatay, benim çocukluk arkadaşlarım. “Kayıhan amca” ise, 1962’de ben henüz 5 yaşındayken işlerimi keşfedip, “bu çocuğun resimlerinin yaşıyla ilgisi yok” diyen ilk sanat insanı, eğitmeni. Ben 10 yaşındayken hakkımda en ciddi sanat analiz kitabını yazma riskini çekinmeden alan insan. Cumhur’a ulaşamayınca Çağatay’ı buldum ve aldım acı haberi. Kayıhan Keskinok’u 18 Nisan gecesi kaybetmiştik. Hayat ne kadar acayip. O gece Piramid Sanat’ın direktörü Öykü Eras’la beraber yakın arkadaşlarımızla bir doğum günü kutlaması yapmıştık. Öykü’nün doğum günüydü, benim ise dört yıl önce uğradığım saldırıdan kurtulduğum 2. doğum günüm! Beni kurtaran Prof. Dr. İsmail Hamzaoğlu’nun deyimiyle 2. hayatıma başladığım gün. İşte Sevgili Kayıhan Amca’ya yine bir 18 Nisan günü veda etmişiz. Demek artık 18 Nisan’da, bunlara ek olarak esas Keskinok’u anacağız. Ama yasla değil. Seveceği şekilde, anısına şarap kadehi kaldırarak, hatıralarını anlatarak. Çünkü o daima yaşamı, gelinleri, güzel dolgun kadınları, çoğunlukla mutlu insanları resmetti. Ama Kuvayı-Milliye’yi veya Gezi olaylarını da hiç unutmadan! Ne tuhaf ki, en yakın arkadaşlarımdan büyük Fenerbahçeli Serkan Acar’ı da bir 18 Nisan günü kaybetmiştik...

Kayıhan Keskinok birkaç yıldır yavaş yavaş ağırlaşarak seyreden hastalığı onu kalp yetmezliğinden aramızdan aldığı son ana kadar, 90’lı yaşlarında bile her gün resim yaptı. 1923’te İzmir’de doğan usta sanatçı, gençlik yıllarında, Görele, Kars, Trabzon ve Ankara’da liselerde resim ve sanat tarihi dersleri verdi. 1963-1968 arasında Gazi Eğitim Enstitüsü’nde eğitmenlik yaptı. TRT’de çalıştı. 1982’den bugüne kadar da Sanat Yapım kurumunda kendi adını taşıyan atölyeyi yönetti. Kayıhan Keskinok, tam bir sol Atatürk devrimcisiydi ve yaşamı boyunca duruşundan ödün vermedi.

Konu yalnız 1962’den itibaren benim ortaya çıkmam konusunda harcadığı efor, yazdığı yazılar değil. Kendisine çok daha fazlasını borçluyum. Profesyonel ressamlık, çok zor bir karardır. İşte yetişkinliğe geçiş yıllarımda tüm zorluklara karşın bu yolu seçmemde tek başına yönlendirici rol oynadı. Yurda yayılmış yüzlerce, binlerce ressam ve sanatseverde Keskinok’un emeği vardır. Aydınlanmamızın bu yüz akı, ayrıca beş yazılı eser bırakmıştır arkasında. Uzun emekler sonucu, 2011’de basılan “Sanat Tarihi” kitabı gibi. Sanat dünyamızın ve kalbimizin en kalıcı sayfalarına aldık artık kendisini...

2015 UPSD/DÜNYA SANAT GÜNÜ ONUR ÖDÜLLERİ

Uluslararası Plastik Sanatlar Derneği ve Beşiktaş Belediyesi'nin birlikte düzenlediği 'Dünya Sanat Günü Ödül Yemeği' dün gece

(16 Nisan 2015, Perşembe)  Ortaköy'de Feriye Lokantası'nda düzenlendi.

Beşiktaş Belediye Başkanı Murat Hazinedar’ın da katılımıyla gerçekleşen Ödül Yemeğine, aralarında eski Kültür Bakanı ve CHP Kültür Sanat Platformu Başkanı Ercan Karakaş, PEN-Türkiye Başkanı Zeynep Oral, Yahşi Baraz, Orhan Alkaya, İKSV Genel Müdürü Görgün Taner, Erol Aksoy, Emre-Maide Kurttepeli, Vural Gökçaylı, Mahmut Nüvit, İnci Aksoy, AİCA Başkanı Evrim Altuğ, Billur Tansel, Galericiler Derneği Başkanı Doğan Paksoy, Murat Pilevneli, Emin Çetin Girgin, Hüseyin Latif, Vecdi Sayar, Ender Merter ve Erol Özmandıracı gibi isimlerin de bulunduğu sanat, siyaset ve değişik platformlardan 200’e yakın kişinin katıldı.


2011 yılında Meksika'nın Guadalajara kentinde düzenlenen 17. Dünya Sanat Birlikleri (UNESCO/AIAP) Genel Kurulu'nda Türkiye temsilcisi UPSD'nin başkanı Bedri Baykam tarafından önerilen Leonardo da Vinci'nin doğum günü 15 Nisan, Dünya Sanat Günü olarak belirlendi. 4 senedir tüm dünyada kutlanan bu özel günde şimdiye kadar 2012 yılında Komet ve Adnan Çoker'e, 2013'te Özdemir Altan'a, 2014'te ise Kayıhan Keskinok ve Prof. Dr. İsmail Tunalı'ya onur ödülleri verilmişti.


2015 Onur Ödüllerini alanlar ise şu şekilde:
Sanatçı Onur Ödülü
Tomur Atagök
Orhan Taylan


Sanat İnsanı Onur Ödülü
Prof. Dr. Şahin Yenişehirlioğlu
Beral Madra


Basın Onur Ödülü
Hayati Asılyazıcı


Yılın Sanat Kurumu Ödülü
İstanbul Kültür Sanat Vakfı




Bu yıl da Dünya Sanat Günü sosyal medyada #worldartday #dunyasanatgunu #wad #diamundialdearte #wad2015 hashtagleriyle Twitter, Facebook ve Instagram'da on binlerce paylaşımla kutlandı, bir uluslararası etkinlik olarak dünyada öne çıktı.


Bu sene İstanbul'da yapılan ana etkinlikler arasında 24 Nisan'a kadar UPSD Galeri'de açık olan 'Azgın Suların Boğazında, Ölüm Siperlerinin Koynunda...' başlıklı 18 çağdaş sanatçının katıldığı Çanakkale zaferinin 100. yılıyla ilgili sergiyi görebilirsiniz. (Maçka Demokrasi Parkı- Şişli Evlendirme dairesi yanı, Tel: 02122476283)


Bugün (17 Nisan 2015, Cuma) 14.00-17.00 saatleri arasında Piramid Sanat'ta gerçekleşecek olan 'AKM NEDEN KAPALI?' isimli panelin konuşmacıları ise Orhan Aydın, Mücella Yapıcı, Bedri Baykam ve Eyüp Muhçu. (Feridiye cad. No:25 Taksim-02122973121). Ayrıca çeşitli dernek, oyuncu sendikası ve siyasi Partiler, bildirileriyle bu etkinliğe destek verecekler.



Dünya Sanat Günü etkinlikleri, Ankara'dan Sinop'a, İzmir'den Erzurum'a, Alanya'dan Antalya'ya, Kocaeli'nden Eskişehir'e, Trabzon'dan Adana'ya yurdun bir çok kentinde de sayısız etkinlikle kutlandı.

AKM NEDEN KAPALI, BİR BİLEN VAR MI? | Bedri Baykam | 14 Nisan 2015 tarihli makalesi..

Dünya Sanat Günü (DSG), yani 15 Nisan Leonardo da Vinci’nin doğum günü, yarın. Biliyorsunuz 2011’de, Meksika’nın Guadalajara kentinde, Dünya Sanat Dernekleri (AIAP/UNESCO) Genel Kurulu’nda Türkiye/UPSD adına verdiğimiz öneri oybirliğiyle kabul edilince, 15 Nisan haftası Türkiye ve dünyanın birçok ülkesinde sanat adına kutlanan günleri oluşturdu (Meksikalılar hızlarını alamadıkları için bir ay boyunca kutluyorlar!).

Geçtiğimiz cumartesi Şişli Belediyesi ile Nişantaşı’nda yapılan kitap standları ve müzik faaliyetleri mükemmel geçtikten sonra, pazar günü Bağdat Caddesi’nde sabotaja uğradık! Büyükşehir Belediyesi, sabah kurulum yapılırken geldi, girişimi durdurdu. Meğer İBB, DSG kutlamalarına olumsuz yanıt vermiş ve bunu Kadıköy Belediyesi’ne bildirme gereğini bile duymamış! Kadıköy de menfi cevap gelmediği için kurulumu onaylamış. Sonuçta tüm standları kaldırmakla tehdit eden zabıtalarla 35 yerine zar zor 16 stand için anlaşılarak kuruluma devam edildi.

Düşünebiliyor musunuz? İBB’nin hedefi sanata veya DSG’ye hangi katkıları, ne boyutlarda yapacağı filan değil. İBB kahraman zabıtalarıyla, aslanlar gibi kitap, müzik ve pandomimle Kadıköy halkına ulaşacak olan bu özel günün aktivitelerini aksatmaya çalışıyor. İşte ben buna özel başarı ödülü veririm!

Peki çok mu şaşırdık? Normalde zaten opera-bale-tiyatro ve heykelleri ısrarla sabote eden bu AKP zihniyeti değil mi? Gösteri sanatlarının su yollarını kesen, dev anıtları yerle bir eden, sanatçıları “artizlik yapma lan” diye aşağılayan, karikatüristlere davalar açan da aynı iktidar sahipleri değil mi?

Her yıl DSG haftasında birçok faaliyete imza atıyoruz. Mesela Çanakkale zaferinin 100. yıldönümüyle ilgili bir sergi hazırladık. Sergi aslında önce Türk, Avustralyalı ve Yeni Zelandalı sanatçıların işlerini Çanakkale’deki Askeri Müze’de bir araya getirecekti. Ama Askeri Müze salonları bu uluslararası büyük buluşmaya hazır olmasına rağmen, “Yeni Türkiye”de illa Başbakanlık veya Kültür Bakanlığı onayı lazım geldiği için orada düzenlenemedi. Tüm takiplerimize rağmen bir yanıt alamadık. Şaşırdık mı? Hayır. “İnsan şaşırdığı oranda aptaldır” der atasözü. Biz de bu tarihi buluşmayı daha dar tutmak zorunda kaldık. Önemli olan Atatürk’ü yok sayarak tarihi olayları bile korkmadan saptıran zihniyetlere karşı, bu serginin yapılabilmesiydi. “Azgın Dalgaların Boğazında, Ölüm Siperlerinin Koynunda...” sergisi 15 Nisan’da UPSD Galeri’de açılıyor, bekleriz.

AKM gibi bir mekan olsaydı, bu sergi geniş haliyle orada da yapılabilirdi. Ama ne gezer! Bildiğiniz gibi, ilkel bir şekilde, 7 yıl önce AKM’nin kepenkleri indirildi ve ölüme terk edildi. Bizler, bu ülkenin “uslanmayan” aydınları olarak her riski aldık ve AKM‘nin kapanmaması için defalarca Taksim Meydanı’nda halka açık konuşmalar yaptık, adı da kendi de büyük bu sanat merkezi için.

27 Mart Dünya Tiyatro günü, AKM’deyiz İnisiyatifi’yle yaptığımız basın toplantısından sonra Çağlayan Adliyesi’nde suç duyurusu yapanlar: Eyüp Muhçu, Müjgan Özçay, Üstün Akmen, Orhan Aydın, Ercan Karakaş, Bedri Baykam, Sami Yılmaztürk, Vecdi Sayar, Mahmut Tanal. Diyebilirsiniz ki, AKM yıllardır kapalı, neden şimdi bu dava açıldı? Çünkü bazı şeylerin bir “eşref saati” vardır, insanın canına tak diyen. AKM’nin yarattığı absürd duruma bir an geldi, herkes aynı anda “yeter” dedi. Ve inanın bu sefer hiç kimsenin bu kararlı adımdan döneceğine ihtimal vermiyorum. Bu girişim AKM’yi ortaçağ karanlığının tuzağından kurtaracak. Konuyu yeni öğrenen bir yabancı, mesela AKM’nin altından geçen tehlikeli doğal gaz veya noktasal özel fay hatları olduğunu sanabilir! Ya da binada hayaletlerin cirit attığını! Hiçbir normal insan, yalnız çağdaş yaşama zarar vermek için bu kararın uygulanmaya konduğuna inanamaz!

Tersini düşünün! Bilincini kaybetmiş başka bir hükümet, bir sabah vakti kalkıp İstanbul camilerinin yarısını ibadete kapatsa ne olurdu? İşte yaşanan aynen böyle bir saçmalık. Çünkü AKM İstanbul kültür yaşamının kalbiydi.

DSG etkinlikleri çerçevesinde bu yılki panelimiz için bu kez yurtdışından konuşmacı getirtmedik. Konuyu Rönesans, varoluşçuluk veya müzayedeler rezaletine de taşımadık. Çünkü AKM’den daha önemli hiçbir konumuz yok. 17 Nisan Cuma günü saat 14:00-17:00 arasında Piramid Sanat’ta sanatçılar, Mimarlar Odası ve dernekler bir araya gelerek bu kararlılığı sizlerle paylaşacaklar. Bu bir tsunami başlangıcıdır. Atatürk’ün adından korkup, onu yok etmeye çalışanlar, AKM operasyonuyla bir taşla üç kuş vurduklarını sanırken, çok yanıldıklarını yakında anlayacaklar.

FENERBAHÇE’YE SALDIRININ İKLİMİ NASIL HAZIRLANDI? | Bedri Baykam

Bizi şaşırtan korkunç senaryolarla yaşam üzerimize gelmeye devam ediyor. Mesela şu yazı size ulaşana kadar, ülkede her an yeni karanlıklar fırtına gibi gündemi değiştirebilir.

             Fenerbahçe 5-1’lik bir deplasman galibiyeti almış, ama kendisini İstanbul’a götürecek uçağa doğru otobüsle diken üstünde yol alıyor. Mahmut Uslu’nun  “şimdi tehlikeli bölgeye girdik” demesinden birkaç dakika sonra kurşunlar şoförü pusuya düşürüyor. Hedef belli: Sarı lacivertli takımı taşıyan otobüsün kontrolden çıkarak şarampole yuvarlanması. Böylece akılları sıra, “düşmanı” toptan yok edecekler! Fenerbahçe güvenlik sorumlusu frene basmayı başaramasa, Allah korusun, o düşünmeye bile korktuğumuz senaryo belki de gerçekleşecek ve bu Türkiye’de yalnız futbolun değil, sporun sonu olacak!

             Açık konuşalım, bu herhangi bir takıma tesadüfen olan bir saldırı değil. Hani o Ergenekon ve Balyoz davaları var ya! Hani sevgili aydınlarımızı ve TSK’nın güzide komutanlarını tamamen uydurma iddia ve sahte delillerle yıllarca zindanlara hapseden o alçak kumpasların vicdansız senaristleri var ya! İşte Fenerbahçe, 3 Temmuz’dan itibaren tek merkezli ahtapot kollu senaryonun doğrudan hedefi haline geldi. Başkanı ve yöneticileri hapse atıldı. Tam üç yıl boyunca, hak etmesine rağmen Avrupa Kupaları’na yollanmadı. UEFA ve CAS, bütün ikazlara rağmen, o anda ipotek altına alınmış olan Türk Mahkemesi’nin kararlarını kaynak gösterip Fenerbahçe’nin üzerine gitti. Maalesef Trabzon ve Galatasaray, “fırsat bu fırsat”, fütursuzca Fenerbahçe’ye yüklendiler. Uluslararası kurumlarda sarı lacivertlilerin ağır cezalar alması için büyük baskılar yaptılar. Tekrar o detaylara dönmek istemiyorum. Her şey açık oynandı.

              Geriye yönelik hesaplaşmalarla kavgaları alevlendirmemek lazım. Ama herkes artık kendi hatalarıyla yüzleşmeye mecbur. Önemli olan bu korkunç olayın üstünü örtmek için “provokasyon” veya “birkaç meczup efendim” diyerek işin kolayına kaçmamak. Bakın gerçeklerle yüzleştiğimizde neler hatırlıyorsunuz:

               Fenerbahçe 21. yüzyılda her dalda yoğun bir üstünlük kurdu. Kadın ve erkekte, basketbol, masa tenisi, voleybol, atletizm demeden Avrupa ve Dünya çapında başarıları, şampiyonlukları üst üste yığdı. Futbolda da her yıl ya şampiyon, ya ikinci oldu. Sonuçta, yurt içinde hayranından çok kıskananı var. Kulübün üzerine 3 Temmuz’da çöken malum siyasi komplo, birçok insanın işine geldi. Fenerbahçe Başkanı veya birkaç oyuncu da hedef tahtasında merkeze alındıktan sonra, linç dönemi geldi çattı. Medyada veya sanal dünyada Fenerbahçe’ye “şikeci” demek, oyuncuları hedef göstermek, Fenerbahçe otobüsleri taşlandığında bıyık altından  “oh olmuş” demek sürekli bir alışkanlık haline geldi. Maalesef, özellikle Trabzonspor Başkanı’nın gençleri sürekli galeyan halinde tutan demeçleri de kolay yenilir yutulur lokma değil. Şimdi bunları yaşanmamış farz edersek, yeni felaketlerin hazırlayıcısı oluruz. Tabii ki Trabzonspor’un kalkıp Fenerbahçe’ye silahlı saldırı hazırlayacak hali yok! Ama Başkanı’nın son iki yılda yarattığı iklimin, o kentte on binlerce kişiyi ağır bir tahrike taşıdığını da tek bir Allah’ın kulu inkar edemez.

              Peki, Volkan ve Emre’nin durumları: İkisinin de sütten çıkmış ak kaşık olmadığı, öfke kontrol sorunları olduğunu biliyoruz. Ama yıllardır her an onların üzerine nasıl ve hangi küfürlerle/tekmelerle gidildiğini hiç düşündünüz mü? Cumartesi gece yaşananlardan sonra twitter’da “keşke Emre vurulup gitseydi” diyen sapıkların cirit attığını biliyor musunuz? Milli maçlardan önce  yaşadıkları küfür-tehdit-tahrik de cabası! Koca koca kelli felli insanlar, bu oyunculara karşı açık küfür kampanyası yürütüp iyi bir şey yaptıklarına birbirlerini inandırıyorlar! Türkiye bir an durup aynaya bakmalı: Evet Fenerbahçe kurşunlandı, oyuncular ölümden döndü... Ama kaç kişinin yıllardır süren katkılarıyla oldu bu? Kaç gazeteci, kaç bin holigan, kaç yöneticinin tahrikleriyle hazırlandı bu komplo? Artık bu tehlikeli Fenerbahçe düşmanlığını bilinçsiz bir dönemin hatırası olarak rafa kaldıracak herkes. Ya da bu elim olayın ardından timsah gözyaşı dökmeyecek!

             Bu arada ligler ertelenecekse, tüm maçlar ertelenir. Yalnız Fenerbahçe’nin maçları değil. Umarım sarı lacivertli yöneticiler, takımlarını bu yılki yarıştan uzaklaştıracak bu traji-komik Federasyon kararını acilen çöpe atarlar. Bu tuzağa düşmek, Trabzon’da yol kesen canilere prim tanımak olur.

KAYAHAN

Kayahan'ın cenazesine katıldım. Şarkıları yıllar geçtikçe anlam kazanan, kalıcılığa kavuşan, çok sevilen bir sanatçıydı, başımız sağ olsun. Ben onun sesini ve şarkılarını 30 yıl öncesine oranla bugün çok daha fazla seviyorsam, bunun benim açımdan önemli bir anlamı var. İngilizce’den kötü çeviri yaparsam "üzerinizde büyüyor bu şarkılar". İmam konuşmasında şunları söyledi tüm değerli hazirun önünde:“Korumalı koca kalelerin içine saklansanız da, ölüm bir gün gelir sizi orada da bulur, kaçış yok”

DÜNYA SANAT GÜNÜ

Dünya Sanat Günü, yani Leonardo'nun doğum günü, 15 Nisan (ve haftası) pek yakında dünyanın bir çok ülkesinde aynı anda kutlanacak. Sizler de okullarınızda, üniversitelerinizde, inadına sanata önem vererek yobazlıkla, faşizmle mücadelenin en doğal yönüne gönlünüzü ve emeğinizi koyun. Türkiye adına başkanı olduğum UPSD'nin, Dünya Sanat Dernekleri Genel Kurulu’na 2011’de Meksika/Guadalajara'da verdiği önergeyle oybirliğiyle kabul edilen bu teklif sayesinde, artık dünyada herkesin sanatı aynı anda kutladığı bir gün var! Değerini bilelim! Okullara, derneklere, belediyelere yayalım! Hele ülkemizde!

EKMEK ALMA BELGESİ!

İnönü dönemini topa tutmak isteyen her bahtsız, hemen 2. Dünya Savaşı günlerinin yokluklarını gündeme getirir ve "ekmeği karneye bağlamışlardı!" diye saldırıya geçerdi! (Hem de Paşa'nın ülkemizi hangi çabalarla savaş dışı tutmayı başardığını göz ardı ederek) Artık bu örneği kullanamayacaklar: Baksanıza kendi başkanları Berkin'den geçen hafta "Ekmek almaya gitme belgesi" adı altında yeni bir "şey" talep etti. Hem de sulh zamanında! Büyük yaratıcılık!

ALEX

Futbolu aslında yalnız güzellikleriyle hatırlayabilsek keşke! Kim ne derse desin tüm Türkiye'nin aklı Alex'te kaldı. Evini boşaltırken yanında en son ben vardım. Hooijdonk’u da ünlü amigo Paşalı Birol'la birlikte havalimanından son uğurlayan kişiydim. Mühim olan bir futbolcunun nasıl geldiği değil, nasıl gittiğidir. Havaalanlarında yüzbin kişiyle star karşılamak kolaydır. Ama şimdiden herkese söyleyeyim, kim ne derse desin bu ülke sonunda Alex'e jübile yapacak. Bu sevgi seli öyle kolay kolay rafa kaldırılıp unutturulamaz. LigTV’de onun eski gollerini izlerken bile gözlerim yaşarıyor…